Rozdział 9

Wołał mnie, ale ja myślałam tylko o tym, żeby stamtąd uciec.
- Nathalie ! - Niall zamknął  mnie w swoich ramionach - Świetnie, że tu przyszłaś ! Cieszę sie, że mogę Cie poznać ! Liam jest strasznie z Tobą szczęśliwy. - poczułam uścisk na przedramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam Liama. Miał bardzo łagodne oczy.
- Nath chodź. - wyciągnął mnie z domu i złapał za rękę. Spacerowaliśmy w ciszy po żwirowych alejkach.
- Nathalie nie chciałem, żebyś to źle odebrała. Zapomniałem jaka jesteś wrażliwa..
- Daj spokój.
- Nathalie zależy mi na Tobie. Nie pozwolę Ci odejść więc nawet o tym nie myśl.
- O czym Ty mówisz ?
- Powiedziałem, że należysz do mnie i zdania nie zmienię. W weekend przewieziemy Twoje rzeczy do mojego mieszkania.
- A może ja tego nie chcę.
- A może mnie to nie obchodzi ?
- Liam !
- Nie podnoś na mnie głosu !
- Liam !
- Nathalie ostrzegam Cie ostatni raz. - wbiłam w niego pełne złości spojrzenie. Jego oczy były zimne, a ja byłam wściekła.
- Zachowujesz się jak psychol.
- Cóż, przyzwyczaj się.
- Zmusisz mnie ?
- Tak. - wyrwałam swoją dłoń i skrzyżowałam ręce na piersi.
- Skończ swój dziecinny bunt Nathalie i dorośnij w końcu.
- Jak Ci nie pasuje to znajdź sobie może kobietę w swoim wieku, dojrzałą.
- Nie będziesz mi mówiła co mam robić bo od tego jestem ja !
- Uspokój się.
- Nie mów mi co mam robić !
- Liam.
- Nathalie.
- Przestań dobra ?
- O co Ci chodzi ?!
- Mam do siebie pretensje o to co stało się na górze.
- Masz zamiar żyć w celibacie ?!
- A nawet jak tak to co ?!
- Pomyśl o mnie. Też mam swoje potrzeby !
- A pomyślałeś to, że ja się boję ?!
- Czego ?!
- No nie wiem na przykład ciąży, albo bólu !
- Robiłem to milion razy. Nie będzie Cie nic bolało, a jakoś do tej pory ojcem nie jestem !
- Możesz też mnie zrozumieć ?!
- Staram się, ale jakoś nie bardzo umiem.
- Chcę wrócić do akademika.
- To masz problem bo nie wrócisz.
- Mam jutro zajęcia. Muszę się wyspać.
- Trudno. Wracamy na imprezę.
- Chcesz to wracaj. Ja nigdzie nie idę. - zaśmiał się i ruszył w stronę domu, a ja wyjęłam telefon i zadzwoniłam po taksówkę. Wracałam do akademika czując jak łzy kapią na mój strój. Dlaczego on tak cholernie się wścieka ?! Weszłam do pokoju i pisnęłam ze strachu. Na moim łóżku siedział Liam i nerwowo bawił się palcami. Zignorowałam go i poszłam do łazienki. Zmyłam rozmazany makijaż i weszłam pod prysznic. Przebrałam się w piżamę i wyszłam, a mój pokój był pusty. Szukałam wszędzie swojego telefonu, ale go nigdzie nie było. Jestem pewna, że był w torebce. Liam musiał go zabrać. Cholera. Położyłam się spać pozwalając ostatnim łzą spłynąć na poduszkę. Rano obudziłam się w okropnym humorze. Miałam wory pod oczami i okropny humor. Ubrałam http://img.szafa.pl/ubrania/1/017018633/1389820727/torebki-torebki.jpg i ruszyłam na zajęcia. W sali byłam przed wszystkimi. Wyjęłam swoje notatki i nawet nie zauważyłam kiedy przyszedł Liam.
- Masz mój telefon ? - syknęłam z jadem w głosie.
- Mam.
- Oddaj mi go.
- Nie.
- Liam.
- Co ?
- Oddaj mi telefon.
- Oddam Ci go jak mnie przeprosisz.
- A niby za co mam Cie przeprosić ?!
- Za to jak się zachowujesz. - warknął, a ja nie zdążyłam mu odpowiedzieć bo sala napełniła się studentami. Słuchałam wykładu z ogromną uwagą i robiłam notatki. Po lekcji spakowałam się i chciałam opuścić salę, ale drzwi zamknęły się przed moim nosem.
- Liam do jasnej cholery.
- Słuchaj mnie. Twoje rzeczy są już w moim mieszkaniu. Jak skończysz zajęcia to przyjdź do mojego gabinetu.
- Słucham ?
- Nie będę się powtarzał. Zrobisz co Ci każę, albo skończy się Twoja samowolka.
- Liam dlaczego mnie tak traktujesz ?!
- Jak ?!
- Jak psa.
- O nie kochanie. Traktuje Cie jak księżniczkę, a ty jeszcze marudzisz. Przyjdź po zajęciach. - otworzył mi drzwi i wypchnął mnie na korytarz. Co się dzieje do jasnej cholery ?!