Rozdział 14

W oczekiwaniu na weekend, czwartek i piątek bardzo szybko mi minęły. Nawet nie specjalnie mieliśmy czas dla siebie z Liamem. Byłam zbyt pochłonięta nauką, a mój ukochany pisaniem jakiegoś artykułu do gazety medycznej. Dlatego w piątek,gdy wróciłam  do domu opadłam na kanapę i nie miałam siły nigdzie się  ruszyć. Zamknęłam oczy przytuliłam się do poduszki i chyba mi się przysnęło. Obudziło mnie delikatne głaskanie po policzku. Na mojej buzi od razu zarysował się uśmiech.
-Kochanie  wstajesz?
-A muszę? - niezadowolona podniosłam się do pozycji siedzącej.
-Chciałem gdzieś Cię dziś zabrać.Kino, kolacja a może spacer po mieście?
-No nie wiem...
-Zgódź się. Przecież nie będziemy siedzieć w domu jak stare dziadki.- zaśmiał się Liam.
- W takim razie kino a potem długi spacer.
-Wyśmienicie. To ty idź się wyszykuj, a ja odgrzeje pizzę.
Kiwnęłam tylko głową. Zabrałam swoją torbę i poszłam na górę. Rozczesałam włosy, poprawiłam makijaż i przebrałam się . Szybko zeszłam do kuchni by zjeść pizzę i jak najszybciej wyjść do kina. Po pół godzinie siedzieliśmy już w samochodzie jadąc na film.
-Horror czy komedia?-zapytał Liaś.
-No oczywiście, że komedia. Czy ty chcesz żebym dostała zawału na horrorze?
-Nie no nie chcę, ale miło by było, gdybyś cały film spędziła w moich ramionach.
-Haha tak to sobie wykombinowałeś?
-Trzeba myśleć kotku.- wystawił mi język i zaczął się śmiać.
-Ale jak będę miała koszmary nocne to będzie twoja wina!
Zatrzymaliśmy się na parkingu jednego z centrum handlowego. Kupiliśmy bilety i zmierzyliśmy do sali numer 4. Zdziwiłam się, że sala była pełna. Co Ci ludzie widzą w strasznych filmach? Nie rozumiem jak można płacić za to żeby się bać przez dwie godziny seansu.Cały film wtulałam sie w ramie Liama.
-To teraz spacer kochanie?-zapytał chłopak.
-Nie wiem czy to jest dobry pomysł.
-Boisz się?
-A ty nie, przecież to było strasznie. Jeszcze nas coś zaatakuje.
-Masz mnie, a ja Cię obronie.
Pocałowałam go na znak, że się zgadzam. Trzymając się za dłonie w ciszy spacerowaliśmy po tętniącym życiem mieście. Delikatny wiatr otulał nasze ciała. Było tak przyjemnie i romantycznie. Zastanawiałam się jak potoczy się spotkanie z moimi rodzicami. Intuicja mi podpowiadała, że nie wszystko pójdzie po mojej myśli.
-Nathalie słuchasz mnie?
- Przepraszam zamyśliłam się. Pytałeś się o coś?
-Wracamy do domu, bo robi się coraz chłodniej, a nie chcę żebyś mi się rozchorowała.
-Tak chodźmy po samochód. Chyba jestem trochę zmęczona. Ten tydzień był wyjątkowo męczący.
Udaliśmy się na parking, a potem odjechaliśmy do domu. Musiałam usnąć w aucie, ponieważ rano obudziłam się przebrana w łóżku wtulona w tors Liama. Każdego poranka uświadamiam sobie, że chciałabym budzić się właśnie w taki sposób już zawsze. Ostrożnie pocałowałam chłopaka w policzek i powędrowałam do kuchni przygotować pyszne śniadanie. Założyłam sobie słuchawki, wyciągnęłam z szafki potrzebne produkty i zaczęłam robić omlety z warzywami. Nagle poczułam jak ktoś mnie chwyta za ramię. Ze strachu zamachnęłam się drewnianą łopatką prosto w twarz Liama.
-Boże Liam nic Ci nie jest?- moje oczy w momencie zaszkliły się.
- Do wesela się zagoi.- cały czas trzymał się za policzek.
-Przestraszyłam się. To wszystko przez ten wczorajszy film.- podeszłam do lodówki i wyciągnęłam torebkę z lodem.-Przyłóż to bo będzie wielki siniak. Chcesz omleta czy odechciało Ci się jeść?
-Chcę, ale chyba należy mi się buziak na przeprosiny.
Nałożyłam jedzenie, nalałam mu kawy i podstawiłam pod nos. Objęłam Liama od tyłu i zaczęłam całować. Po chwili znalazłam się na jego kolanach.
-Przepraszam Cię kochanie.
-Przestań mi tu gadać tylko pocałuj to bolące miejsce. Wtedy na pewno przestanie boleć.
-Jak małe dziecko.-pocałowałam go.
-Od razu lepiej.- uśmiechnął się do mnie, choć widziałam ile bólu mu to sprawia.
-Ty jedz bo Ci wystygnie, a ja idę brać się za sprzątanie.
-Nathalie nie będziesz miała nic przeciwko jak pojadę pomóc Zaynowi?
-Pewnie że nie. Przynajmniej nie będziesz mi przeszkadzał.
-To zjem i wychodzę. Będę dopiero wieczorem.
-Tylko uważaj bo dzisiejsze warunki na drodze są nieciekawe .
Przebrałam się w dres, puściłam Eda Sheerana i zakasałam rękawy do roboty. Po czterech godzinach dom lśnił- przynajmniej tak mi się wydawało. Ponieważ Liam będzie dopiero wieczorem zamówiłam sobie pizzę. Wydawało mi się że czas spędzony w tym domu samotnie bardzo się dłużył. Dla zabicia czasu sięgnęłam po jeden z albumów ze zdjęciami. Mój mały mężczyzna był taki śliczny zaraz po porodzie. Przeglądanie kolejnych fotografii przerwał mi dzwonek do furtki. Moje jedzenie. Nareszcie!
-Proszę oto pani pizza- powiedział miły chłopak.
-Dziękuję.- zabrałam od niego pudełko i podałam banknot.
-Miłego dnia i smacznego.- byłam tak strasznie głodna, że nie zwróciłam nawet uwagi na ostatnie zdanie chłopaka. Oglądając Dr House zjadłam wszystko. Kurczę będę gruba. Spojrzałam na zegarek-18:00. Liam powinien już być. Wybrałam jego numer, ale jeden sygnał, drugi. Nikt nie odbierał. Spróbowałam jeszcze raz.
-Liam gdzie ty jesteś? Miałeś być już w domu.
-Hej Nathalie ty Zayn, Liam nie może teraz rozmawiać.
-Stało się coś?
-Tylko się nie denerwuj....

_____________
Hej ! Przepraszam, że musiałyście tak długo czekać na rozdział, ale trochę zawirowań jest w moim życiu. Mam nadzieję, że się spodoba.
Jak myślicie co się stanie Liamowi?
Ostatnio znalazłam cudowne tłumaczenie bloga, który zawładnął moją duszą. Polecam!
Pewnie od razu padnie pytanie